Nasz patron
Kalendarium życia Wojciecha Korfantego
20 kwietnia 1873 r. – urodził się w osadzie Sadzawka koło Siemianowic, jako syn górnika kopalni „Fanny”, Józefa i Karoliny z domu Klecha; 1879 r. – rozpoczął naukę w szkole ludowej w Siemianowicach;
1885–1895 – uczył się w Katowickim Gimnazjum Królewskim;
ok. 1890 r. – założył w gimnazjum tajne kółko samokształceniowe, mające na celu szerzenie znajomości literatury i kultury polskiej;
14 sierpnia 1895 r. – został relegowany z gimnazjum z wilczym biletem na kilka tygodni przed maturą za udział w polskich zebraniach, kontakty z wielkopolskimi działaczami niepodległościowymi oraz negatywne wyrażanie się o Bismarcku;
grudzień 1985 r. – dzięki interwencji Józefa Kościelskiego, działacza narodowego, posła z Wielkopolski do Reichstagu, ukończył eksternistycznie gimnazjum;
grudzień 1895 r. – – sierpień 1901 r. – odbył studia na Wydziale Prawno – Ekonomicznym w Berlinie, Wrocławiu i ponownie w Berlinie;
1898 r. – wstąpił do Towarzystwa Akademików Górnoślązaków oraz do Związku Młodzieży „Zet” we „wrocławskim” okresie studiów;
1899–1900 – odbył podróż do Austrii, Holandii, Francji i Rosji jako wychowawca i korepetytor młodego arystokraty z Litwy Jundziłła; – podjął pierwsze próby dziennikarskie w prasie galicyjskiej i warszawskiej;
grudzień 1900 r. – powrócił do Wrocławia i rozpoczął działalność polityczną;
13 stycznia 1901 r. – po raz pierwszy oficjalnie wystąpił przeciw niemieckiej partii „Centrum” na zjeździe towarzystw polskich w Bytomiu; – został przyjęty do polskiej Ligi Narodowej; – podjął współpracę z „Dziennikiem Berlińskim”, organem Ligi Narodowej w zaborze pruskim oraz poznańską gazetą „Praca”; – wydane zostały broszury Korfantego pt. „Precz z Centrum”, „Baczność”, „Chleb drożeje!”;
15 grudnia 1901 r. – został redaktorem naczelnym „Górnoślązaka”;
9 lutego – 31maja 1902 r. – odbył się proces, w wyniku którego uwięziono Korfantego we Wronkach za artykuły pt. „Do Niemców”, „Do moich braci Górnoślązaków”, oskarżające system antypolski w Prusach opublikowane w „Pracy”;
25 czerwca 1903 r. – został wybrany na posła do Reichstagu; wstąpił do parlamentarnego koła polskiego;
5 października 1903 r. – poślubił Elżbietę Szprot w kościele pod wezwaniem Św. Krzyża w Krakowie;
luty 1904 r. – został wybrany na posła do landtagu pruskiego z okręgu sieradzko- wrzesińsko- śremskiego;
24 maja 1905 r. – wskutek protestów partii „ Centrum” Reichstag unieważnił wybory w okręgu zabrsko-katowickim;
12 października 1905 r. – odbyły się ponownie wybory, w wyniku których Korfanty zdobył dwa razy większą liczbę głosów niż w lutym 1904 r.;
1908 r. – Korfanty wystąpił z Ligi Narodowej;
1913 r. – włączył się w działalność Rady Narodowej w Poznaniu jako reprezentant społeczności polskiej w granicach Rzeszy Niemieckiej;
1918 r. – po raz trzeci został wybrany do Reichstagu z okręgu gliwicko -lublinieckiego;
25 października 1918 r. – domagał się w Reichstagu przyłączenia Wielkopolski i Śląska do odradzającej się Polski;
12 listopada 1918 r. – został powołany na członka nowo powstałego Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu z odpowiedzialnością za sprawy polityki zagranicznej i wojskowej;
8 lutego 1919 r. – na mocy dekretu Naczelnika Państwa, J. Piłsudskiego, wraz z innymi posłami polskimi posiadającymi mandat do Reichstagu wszedł do Sejmu Ustawodawczego RP;
25 lutego 1919 r. – jako poseł i przewodniczący klubu poselskiego Związku Ludowo-Narodowego wygłosił pierwszą mowę w Sejmie Ustawodawczym RP;
styczeń 1920 r. – wobec decyzji o przeprowadzeniu na Górnym Śląsku plebiscytu został mianowany przez rząd RP komisarzem Polskiego Komisariatu Plebiscytowego w Bytomiu;
20 lutego 1920 r. – przybył do Bytomia w celu rozpoczęcia przygotowań do plebiscytu;
2/3 maja 1921 r. – w związku z wybuchem III powstania śląskiego zrezygnował ze stanowiska komisarza Polskiego Komisariatu Plebiscytowego i objął funkcję dyktatora powstania;
18 czerwca 1922 r. – przyjął propozycję ugrupowań sejmowych (chadecji i endecji ) , by objąć stanowisko premiera rządu RP;
20 czerwca 1922r. – stanął na czele delegacji witającej wojsko polskie w Katowicach obejmujące Górny Śląsk przyznany Polsce;
14 lipca 1922 r. – większością głosów został desygnowany przez Komisję Główną Sejmu RP na premiera rządu;
15 lipca1922 r. – J. Piłsudski negatywnie zaopiniował propozycje Sejmu, oświadczając, że „ gabinetu Korfantego nie będzie”, przeciwko desygnowaniu Korfantego na premiera zaprotestowała też PPS wzywając do strajku powszechnego;
29 lipca 1922 r. – Komisja Główna Sejmu wycofała desygnację Korfantego;
24 września 1922 r. – został wybrany na posła do Sejmu Śląskiego z listy Bloku Narodowego;
27 października 1923 r. – premier W. Witos powierzył Korfantemu stanowisko wicepremiera i ministra bez teki w swoim rządzie (rząd upadł 14 grudnia 1923 r.)
14 grudnia 1923 r. – Korfanty powrócił na Śląsk;
27 września 1924 r. – ukazał się pierwszy numer dziennika „Polonia”, którego właścicielem i redaktorem naczelnym został Korfanty;
21 października 1924 r. – Korfanty zakupił od J.I. Paderewskiego gazetę ogólnopolską „Rzeczpospolita”;
12 maja 1926 r. – po przewrocie majowym Piłsudskiego Korfanty przeszedł do opozycji; – utworzony został Narodowy Związek Powstańców i byłych Żołnierzy, Korfantego wybrano na prezesa Rady Naczelnej związku;
listopad 1927 r. – Sąd Marszałkowski negatywnie ocenił finansowanie niektórych działań Korfantego przez niemieckie koncerny;
26 września 1930 r. – po rozwiązaniu II Sejmu Śląskiego Korfanty został aresztowany i osadzony w twierdzy brzeskiej;
23 listopada 1930 r. – został wybrany na posła do III Sejmu Śląskiego;
20 grudnia 1930 r. – został zwolniony z aresztu po wyborze na posła;
21 czerwca 1931 r. – został wybrany na prezesa Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji;
6 kwietnia 1935 r. – opuścił kraj wobec zagrożenia aresztowaniem;
1935–1939 – przebywał w Czechosłowacji, wraz z J.I. Paderewskim, W. Witosem i J. Hallerem działał we Froncie Morges;
1937 r. – na emigracji został prezesem Stronnictwa Pracy – powstałego z połączenia PSChD, NPR i Związku Hallerczyków;
28 kwietnia 1939 r. – powrócił do kraju , został aresztowany i osadzony w wiezieniu warszawskim;
17 sierpnia 1939 r. – zmarł w warszawskim szpitalu;
20 sierpnia 1939 r. – odbył się manifestacyjny pogrzeb W. Korfantego w Katowicach;
21 czerwca 1997 r. – wnukowi W. Korfantego, Feliksowi, prezydent RP wręczył Order Orła Białego (pierwsze i jedyne odznaczenie przyznane przez Polskę Wojciechowi Korfantemu).